Η Καψαλάκειος Πολιτιστική Στέγη (περιγραφή κτιρίου)

Η Καψαλάκειος είναι ένα νεοκλασσικό κτίριο στην κεντρική πλατεία της Νέας Μηχανιώνας. Βρίσκεται απέναντι από την Εκκλησία και μπροστά από το παλιό νηπιαγωγείο. Χτίστηκε το 1923 από τους πρόσφυγες και ήταν ένα από τα πρώτα κτίρια που έγιναν γιατί νοιάζονταν πολύ τα παιδιά τους να μάθουν γράμματα. Στην αρχή ήταν σχολείο και από τότε ο προορισμός της είναι να προσφέρει τη γνώση σε μικρούς και μεγάλους. Εκεί πήγαιναν και πολλοί από τους γονείς μας. Εμείς δεν το γνωρίσαμε ως σχολείο, αλλά ως χώρο δημοτικών και πολιτιστικών εκδηλώσεων. Μάλιστα, όταν ήμαστε μικροί, πίστευαμε πως είναι ένα πολυτελές διαμέρισμα. Οι μπαμπάδες  και οι μάμάδες που πήγαιναν  σ’  αυτό το σχολείο μάς είπαν πως ήταν έτσι όπως το βλέπουμε και σήμερα.

Όταν περνάς απ’ έξω βλέπεις ένα κτίριο με κύρος που έχει τις πόρτες του πάντα ανοιχτές και είναι σα να σου λέει: «Έλα και δεν θα το μετανιώσεις!» Το Καψαλάκειο είναι ένα μεγάλο διώροφο κτίριο στο χρώμα της ώχρας. Έχει  πολλά μεγάλα παράθυρα σε πράσινο χρώμα και καγκελόφραχτα. Έτσι όπως είναι περιποιημένο, δίνει την εντύπωση πως είναι ένα σύγχρονο σχετικά κτίριο και τίποτα δεν μαρτυρά την παλαιότητά του. Απ’ έξω έχει μια παιδική χαρά, στην πίσω του μεριά, με  χώμα που πηγαίνουν τα παιδιά και παίζουν. Μπροστά συναντάμε έναν καθαρό κήπο με καταπράσινο γρασίδι και όμορφα, πολύχρωμα είδη λουλουδιών. Εκεί βρίσκεται η μαρμάρινη προτομή ενός σοβαρού και σπουδαίου κυρίου, του καθηγητή Ευάγγελου Μαργαρίτη,  που βοήθησε για να γίνει αυτό το πρώτο σχολείο και ήταν ένα πάρα πολύ σημαντικό πρόσωπο για τη Μηχανιώνα.  Γύρω γύρω από τον κήπο μια  πρασινάδα τον αγκαλιάζει και έχει κάμποσους ανθοστόλιστους θάμνους και πολλά δέντρα. Πανύψηλα πεύκα που όταν τα βλέπεις θυμάσαι την παλιά την εποχή  και  μεγάλες κλαίουσες ιτιές που σου υπενθυμίζουν τα βάσανα που πέρασαν οι Μηχανιώτες.  Τα μαρμάρινα σκονισμένα σκαλοπάτια του οδηγούν στην είσοδο του κτιρίου σε μια πελώρια πράσινη πόρτα. Το κτίριο αυτό απ’ έξω σου δίνει την εντύπωση ότι είναι πάρα πολύ μεγάλο, αλλά από μέσα δεν είναι τόσο μεγάλο όσο φαίνεται.

Το εσωτερικό του είναι πολύ όμορφο και φαίνεται ότι το έφτιαξαν με ιδιαίτερη φροντίδα και προσοχή. Μόλις μπαίνει αντικρίζεις μια επιβλητική μαρμάρινη σκάλα και, παρ’ όλο που τώρα πια το κτίριο χρησιμοποιείται για άλλους λόγους,  έχει ακόμα τη μυρωδιά του σχολείου. Στους τοίχους είναι κρεμασμένες πολλές αφίσες, εικόνες και βραβεία. Στο τέρμα του διαδρόμου είναι τοποθετημένη μια βιτρίνα με παραδοσιακές στολές και δίπλα της και απέναντι ατέλειωτες πόρτες που οδηγούν σε διάφορα γραφεία που κάποτε ήταν αίθουσες όπου έκαναν μάθημα τα παιδιά. Μια πόρτα όμως ξεχωρίζει από τις άλλες. Είναι βαριά, ξύλινη και πάντα μισάνοιχτη. Εκεί μέσα είναι η  βιβλιοθήκη όπου μπορεί κανείς να δανειστεί βιβλία παλιών και καινούριων εποχών, μικρά, μεγάλα με χοντρό εξώφυλλο και με λεπτό. Παραδίπλα είναι  μια αίθουσα για παραδοσιακούς χωρούς και μια αίθουσα σαν μικρό μουσείο με σπαθιά και εμβλήματα και μπορεί ο καθένας να διαβάσει τι είναι το κάθε τι. Στο δέυτερο όροφο γίνονται τα μαθήματα zumba και στεγάζονται κάποια δημοτικά γραφεία.

Χαιρόμαστε να πηγαίνουμε εκεί και αισθανόμαστε ένα δέος γιατί είναι σαν να νιώθουμε τα παιδιά που πήγαιναν εκεί σχολείο. Καμιά φορά σκεφτόμαστε πως είναι πολύ κρίμα που δεν πάμε κι εμείς εκεί. Ακόμη μας αρέσει να διαβάζουμε στη βιβλιοθήκη και μας αρέσει και η zumba και ο παραδοσιακός χορός. Νιώθουμε πολύ περήφανοι που έχουμε ένα τέτοιο ξεχωριστό κτίριο στον τόπο μας και ευχόμαστε να μείνει έτσι επιβλητικό και ωραίο για πολλά χρόνια ακόμη. Είναι κομμάτι της ιστορίας μας και δεν θέλουμε να χαθεί.

 

Γιαννουγλίδου Ελένη

Ζαχαριάδη Ζαφείρα

Ζαχαριάδη Τερέζα

Κάλφα Παναγιώτα

Κίντερλης Ερμόλαος

Ματζαλάκου Ελισόνα

Μπατζάκας Γιώργος

Μπουγιούκας Νίκος

Χατζόπουλος Ιωάννης

Χατζημπιρμπιλός Νικόλας

Η φωτογραφια από το blog Φάρος του Θερμαϊκού, 26/10/2012